Gletsjers, paragliden en de prachtige fjorden!

Allereerst mijn excuses voor het lange wachten! De tijd is echt weer voorbij gevlogen en ik ben helemaal vergeten om nog een blog te schrijven voor jullie. Wees voorbereid, want er is heel veel te vertellen! Ik deel het op in twee verschillende blogs. Ik weet nog niet wanneer de tweede komt, maar ik vertel in deze blog de avonturen die we hebben beleefd tot 20 januari. 

Waar waren we ook al weer gebleven? Ohja, Greymouth, wat aan de prachtige west-kust ligt. Vanuit Greymouth zijn we verder richting het Zuiden gereisd. Op naar de Gletsjers! Onderweg naar Franz Josef zijn we voor een kleine omweg gegaan om langs Hokitika Gorge te rijden. Een prachtig afgelegen plekje met een rivier van gletsjerwater, ijskoud dus. Eenmaal aangekomen in Franz Josef hadden we snel een leuke camping gevonden. De campings hier hebben niet echt gras, want 90% van de reizigers reist met de camper en dus zijn er geen groene veldjes nodig. Ook dit was een camping waar geen gras te vinden was. We hebben die middag even door het dorpje gelopen, wat letterlijk vol zit met helikopter bedrijven waarmee je de gletsjers op kunt. Toen ik eenmaal door het dorpje liep, begon ik van gedachte te veranderen. We hadden in eerste instantie een helikoptervlucht van 30 min geboekt. Maar ik wilde toch wel heel graag de heli-hik doen, waarbij je met een helikopter de gletsjers op wordt gebracht en dan een 3-4 uur durende hike gaat doen. Gelukkig kon ik dit allemaal nog om boeken. De volgende dag was het zo ver! We moesten wel wachten op een mail of even bellen om te kijken of het door ging. Omdat er voor de hele dag regen was voorspelt, ging zowel mijn heli-hike als Dagmar haar helikoptervlucht niet door. Helaas! Gelukkig hadden we bij de Gletsjers een extra dag gepland en konden we meteen hiervoor ook weer boeken. De volgende ochtend had Dagmar al vroeg haar helikoptervlucht, met heel veel geluk! Want na haar vlucht werd zo'n beetje alles weer gecanceld door het weer. Voor mij ging mijn heli-hik dus weer niet door. Ik was vooral heel erg blij dat Dagmar wel kon gaan, aangezien zij niet meer de tijd had om nog een keer terug te komen. 

Diezelfde dag zijn we verder doorgereden naar het zuiden. Eerst hebben we een wandeling van een kleine twee uur gemaakt bij een zogenaamd 'spiegelmeer'. Helaas stond er wind en was er niet echt een spiegelmeer te bekennen. Maar alsnog was het een prachtige wandeling met prachtige uitzichten over de Zuiderlijke Alpen! Vervolgens zijn we doorgereden naar onze volgende camping. Deze camping lag langs de 'Haast Pass', een van de vier routes die van West naar Oost over het eiland lopen. De Haast Pass is naar mijn mening een van de mooiste stukken van onze route geweest. Er zijn veel plekken waar je kunt stoppen en een klein stukje kunt lopen naar prachtige watervallen. De volgende dag zijn we verder landinwaarts gereden. Onderweg hebben we nog een stop gedaan voor een wandeling naar de Blue Pools. Nieuw-Zeeland is echt een paradijs dat vol zit met allemaal mini-paradijsjes. De Blue Pools waren een van die mini-paradijsjes. Verder op de route kwamen we dan eindelijk bij Lake Wanaka! Ook hier weer prachtige uitzichten over de Alpen. In Wanaka hadden we een hostel geboekt voor twee nachten. 

De volgende ochtend stond het op de planning om de welbekende Roy's Peak te gaan lopen. Een wandeling van zo'n 5-6 uur naar de top van een van de bergen bij Wanaka, waarbij je prachtig uitzicht hebt over het meer en de Alpen. Aangezien het onmogelijk is om met z'n tweeën 6 weken te reizen zonder ook maar enigszins ergernissen naar elkaar te hebben, was dit het moment in onze reis dat die naar buiten kwamen. Beide hadden we niet onze beste dag en daarom ben ik na 15 minuten omgekeerd en naar beneden gelopen. Het is voor niemand leuk om met een chagrijnig iemand zo'n zware wandeling te doen. Gelukkig voelde Dagmar nog wel de vrijheid om gewoon door te lopen. Zij heeft het tot de top gehaald en al mogen genieten van de prachtige uitzichten. Voor mij is dat nog even wachten. 

Na 's middags alles weer bijgelegd te hebben, konden we weer gezellig met elkaar doorreizen, gelukkig! De volgende dag stond weer iets fantastisch op de planning; paragilden! Dit is een cadeautje geweest van mijn Lieve tantes Jeanette en Claudia, nog voor mijn verjaardag. En wat was dat genieten! Het moment van van de berg af rennen was even spannend, maar binnen no-time vloog ik vrij als een vogel in de lucht. Het was echt heel erg relaxt en ik heb er volop van genoten! Diezelfde dag zijn we naar Queenstown gereden. Queenstown is een van de bekendste plekken van het Zuidereiland. Het is een klein stadje, maar er is bizar veel te doen! Helaas kost dat allemaal veel geld en was het voor ons dus lekker twee dagen niks doen en relaxen. Wel hebben we een betaalbare toeristen attractie gedaan, namelijk; het eten van een Fergburger! De burgers hier staan bekend als 'Nieuw-Zeeland's beste burgers!'. En ik kan je vertellen, daar kan ik me wel in vinden. Wat was dat lekker! 

Na in Queenstown te hebben genoten van het prachtige weer, gingen we door naar Fiordland National Park. Een van de natste gebieden op aarde! En dat was te merken. De volgende dag hadden we een boottour geboekt door de Doubtful Sound. In Doubtful Sound van gemiddeld 9m (!!!) regen per jaar. Afgelopen jaar was dat 11,5m geweest. Echt bizar. Eerst werden we met een boot over Lake Manapouri gebracht waar we aan de andere kant op een bus stapte om naar de Doubtful Sound te rijden. De bustocht er naartoe was erg leuk, omdat de buschauffeur ons alles vertelde over wat we zagen. Dit bestond voornamelijk uit planten, bomen en intens veel watervallen. Eenmaal aangekomen bij de volgende boot was het moment daar. Op dit plekje was opa ook geweest. En ondanks dat opa op heel veel plekken in Nieuw-Zeeland ook is geweest, was dit een hele bijzondere. Toen opa overleed gingen natuurlijk de dozen met foto's en verhalen open voor de voorbereiding van zijn begrafenis. Ook kwamen we toen een foto tegen van een groot schip dat in de Deep Cove tussen de Fiorden in Nieuw-Zeeland ligt. Het was eerst even puzzelen waar het was, omdat de tekst eronder was vervaagd. Maar we hadden het gevonden. En dat was precies de plek waar ik me op dat moment bevond. Ook was dit een grootste reden waarom ik naar Nieuw-Zeeland wilde, die foto. Het was echt heel erg bijzonder om daar exact op dezelfde plek te zijn, ook een beetje emotioneel. We zijn met de boot helemaal tot aan de Abel Tasman Zee gevaren en weer terug. Wat voelde ik me klein die dag, tussen die vreselijk hoge fjorden! De wolken hingen hier en daar wat laag, wat een mysterieuze sfeer gaf. Ook gingen we een van de 'armen' in. Hier was het windstil. De boot werd stilgelegd en de motor ging uit. Mensen werden verzocht om stil te blijven staan en geen foto's te maken met camera's die geluid maken. Op deze manier konden we met zo'n 90 man tegelijk genieten van "the sound of silence", het geluid van de stilte. Wat was dat bijzonder. Alles wat we hoorde waren watervallen en vogels, zo bijzonder. Ook deze tocht was een van mijn hoogtepunten! 

Eenmaal weer terug in Manapouri, zijn we de volgende dag doorgereden naar Dunedin. Hierover meer in mijn volgende blog!