Afscheid nemen bestaat niet?

Nou... daar gaan we dan! Mijn aller eerste officiële blog (op verzoek van Mirthe). Nooit gedacht dat ik dit zou doen. Ik ben ook wel benieuwd hoe lang ik dit vol ga houden. Meestal ben ik iemand die heel erg enthousiast begint aan dit soort dingen, maar het uiteindelijk vergeet bij te houden en dan komt er straks super onregelmatig een blog voorbij. So, be prepared! 

Maar goed, vandaag was denk ik de eerste dag in het ‘afscheid nemen lijstje’. Ik had mijn ouders gevraagd om bij hun thuis een soort afscheidsdiner te kunnen organiseren voor al mijn lieve vrienden uit Groningen. Mijn ouders vinden wat dat betreft eigenlijk altijd alles wel goed, dus ook deze keer was het geen probleem! Toen ik naar het station reed om iedereen op te halen besefte ik me dat ik, op mijn huisgenoten na, niemand meer zal zien voordat ik vertrek. Dat is een hele nare gedachte! Gelukkig was de avond zo leuk en gezellig dat ik daar de hele avond niet aan heb hoeven denken. Maar ja, aan ieder feestje komt een einde, zo ook aan deze! 

Van mezelf ben ik al een intens emotioneel persoon, dus ik hou het op dit soort momenten dan ook echt niet droog. Gelukkig ben ik een hele goede uitsteller en konden Naomi, Syria, Mirthe en ik het afscheid nog even uitstellen tot aanstaande woensdag! Ik heb met Naomi en Syria mijn afscheid sowieso al drie keer uitgesteld... ik kan en wil gewoon niet zonder die meiden. Maar ja, helaas heb ik het afscheid met Aurélie en Hanne niet uit kunnen stellen. Het is zo gek om te beseffen dat ik ze gewoon een jaar lang niet ga zien. Die gedachte breekt mijn hart echt iedere keer weer in duizend stukjes. 

Ik weet dat sommige vrienden voelen als familie. Maar op dit moment voel ik daar toch wel enigszins een verschil tussen. En dit is totaal niet lullig bedoeld naar mijn vrienden, maar ik kijk echt nog duizend keer erger op tegen het afscheid nemen van mijn tantes, oma, ouders en natuurlijk Bram! In de auto terug naar huis zei ik al huilend tegen mama “nou, dit is dus hoe mijn komende vier dagen er uit gaan zien”. Traantje hier, traantje daar. 

Morgen ga ik naar Vlaardingen, waar mijn lieve tantes wonen. Het was nog maar even de vraag of ik ze nog kon zien deze dagen. Gelukkig is dat gelukt! Ik heb er aan de ene kant mega veel zin in, maar aan de andere kant kijk ik er zo erg tegen op. Ik ben gewoon zo slecht in afscheid nemen. Ik besef me ook echt niet hoe lang een jaar daadwerkelijk is. En dan woensdag afscheid nemen van oma, hetgeen waar ik het meeste tegen op kijk. Oma zat drie maanden geleden al met tranen in haar ogen toen ik vertelde dat ik naar Nieuw-Zeeland zou gaan. Ze was bang dat ik haar zou vergeten. Oma is wel de laatste die ik zal vergeten! 

Ik wil ook niet weten hoe het afscheid nemen van mijn ouders gaat worden. Mijn veilige thuis, waar ik vanuit Groningen met een uurtje kon zijn, is straks opeens eng ver weg. Ik kan papa en mama niet even spontaan bellen als ik ze mis. Gelukkig wordt ik vanaf jongs af aan altijd al door papa en mama aangemoedigd in alles wat ik doe, zo ook hierin. Het feit dat zij mij relatief makkelijk naar de andere kant van de wereld laten vliegen voor een jaar, maakt het voor mij wel iets makkelijker denk ik. Niks is vervelender dan ouders die je thuis houden van je dromen, omdat ze je anders gaan missen. Dus lieve papa en mama, dankjewel dat jullie mij mijn dromen na laten jagen en mij zelf alles laten ontdekken. 

Ik denk dat ik wel een beetje aan het einde ben gekomen voor vandaag. Ik kan na deze dag wel de conclusie trekken dat afscheid nemen gewoon intens k*t is. Wat kijk ik op tegen de komende dagen zeg... 

Liefs, Roos